اینکه دوست داشتنت تا چه اندازه حال مرا خوب می کند ، بماند

 

  مولایم اینکه دوست داشتنت تا چه اندازه حال مرا خوب می کند ، بماند

اما قصه ی اشکی که با یادت هربار گوشه ی چشمم می لرزد برایم تکرار نشدنی ست .

 اینکه هستی ، اینکه پناه دلتنگی هایم می شوی و من با تو راز می گویم.

اینکه پشت پنجره شیشه ای دلم هر صبح جمعه انتظارت را می کشم

همه ی این ها  گواه حضور تو در هر لحظه ی بودنم است.

اینک با تو ام و با هر نفس که جانم تازه می شود نام تو بر زبانم است

هر قطره ی اشکی که بر گونه ام می چکد یاد تو در آن جاریست

آقای روزهای خالی و خسته ی دلم ظهورت روشنی چراغ زندگیست

حضورت دلارام  روزهای پریشانی  ست.

با تو هر لحظه در سجود نمازم اوج می گیرم.

و دعای فرجت همان بال پرواز منست.

مولایم تا آمدنت هر روز صبح با آب دیده خانه ی دلم را برایت آب و جارو می زنم.

و با زمزمه ی دعای عهد  میثاق دیرینه ام را تجدید می کنم.

مولایم! در قنوت نماز شبت جایی برای دل شکسته ام  خالی کن.

« با تشکر از سرکار خانم سمیه آذربو »