غریبانه

 

 

 

گاه در خلوت خویش چه غریبانه بر تنهایی ام اشک می ریزم

غافل از اینکه مهربانیت لحظه ای مرا تنها نمی گذارد .

دوری من از من است .اگرنه آقای خوبی ها از تو تا من فاصله ای نیست .

حصار غربت را من گرداگرد خلوت خود کشیده ام .

حال آن که مهربانی ات را و آقایی ات را مرزی نیست .

تو همچون بارانی که بر کویر دل سوخته ام می باری و مرا جان تازه می بخشی .

آقای من ای شکوهت قدرت بخش لحظه های درماندگی ام !

ای وجودت نورانی ترین امید ناامیدی هایم .

فاصله من از تو به اندازه بارانی ست که در ندبه هایت نباریده ام .

به اندازه غم هایی ست که برای محرومان به دوش نکشیده ام.

روحم را به ندای آسمانی ات معلا کن .

قلبم را با یادت تسلی ببخش و چشمان خطا کارم را به نور ظهورت منور کن .

« باتشکر از سرکار خانم سمیه آذربو »