آرامش در لحظه لحظه زندگی‌ام جریان دارد...
گاهی وقتها بغضمان می گیرد،بغضی به سنگینی هوای شهر،به سنگینی غصه هایمان، به وسعت دلتنگیهایمان.
اشکهایمان بی بهانه می‌ریزد بهانه گریستنمان فاصله هاست،فاصله ای که از خودمان گرفته ایم آنوقت به دنبال شانه ای هستیم تا سر بر روی آن بگذاریم و همه‌ی دلتنگیهایمان را بباریم!
روزی در محضرتو عقده از دلهایمان می‌گشاییم!
ای عقده گشای دلهای مسلمین آیا می‌شود روزی در محضرتو عقده از دلهایمان بگشاییم.
ای که نسیم کویت شمیم و ینصرک الله نصرا عزیزا را به ارمغان می‌آورد و روان بی قراران را به آرزوی وصالت می‌نوازد.
یا بقیه الله اگرچه دستمان خالی از پیشکش به آستان مقدس شماست اما دلمان لبریز از شکوه‌ی زخمهایست که هر روز بر پیکر مجروح مسلمین روا می‌دارند...
آقا جان! ببخش که این روزها اونقدر خودمون رو درگیر کارهای دنیا کرده‌ایم که یادی از شما نمی‌کنیم و در گذر زمان گم شدیم و غافل از شما به خیال خام خودمون زندگی می‌کنیم وحال اینکه شما لحظه‌ای ما را از یاد نبرده اید. مگر خودتون نفرمودید که« انا غیر مهملین لمراعاتکم ، ولا ناسین لذکرکم »
سدیر صیرفی می گوید: من با سه نفر از صحابه محضر امام صادق(ع) رسیدیم، دیدیم آن بزرگوار بر روی خاک نشسته و مانند فرزند مرده جگر سوخته گریه می کرد.آثار حزن و اندوه از چهره اش نمایان است و اشک، کاسه چشمهایش را پر کرده بود و چنین می فرمود:...
مرحوم حاج اسماعیل دولابی از علمای برجسته و از بزرگان اهل معرفت، درخصوص انتظار فرج تمثیل زیبائی دارند که نقل آن آموزنده است.
