کربلا یا کعبه

صفوان جمال می گوید از امام صادق (علیه السلام) شنیدم:

خداوند تبارک و تعالی برخی از سرزمین ها را بر بعضی دیگر برتری داد. پاره ای تفاخر و تکبّر کردند و تعدادی از آنها ستم و تعدّی نمودند. از این رو مورد عقاب الهی قرار گرفتند. چرا که فروتنی در برابر خداوتد را رها کرده بودند. تا آنجا که خداوند مشرکین را بر کعبه مسلط نمود و آب شوری را به زمزم وارد کرد که طعمش از بین رفت. ولی زمین کربلا و آب فرات، اوّلین زمین و اوّلین آبی هستند که خداوند آنها را تقدیس کرد و به آنها برکت داد.سپس به کربلا فرمود:
از آنچه خداوند به تو برتری داده، سخن بگو. مگر نه این است که زمین ها و آب ها بعضی بر بعضی دیگر تفاخر کردند؟

زمینه کربلا عرضه داشت:
من زمین خدا هستم که مرا مقدّس و مبارک آفرید. شفا را در تربت و آب من قرار داد. امّا تفاخر نمی کنم. بلکه در مقابل آن کس که این فضیلت را به من داده، فروتن و ذلیل هستم. و بر زمین های دیگر هم برتری جویی ندارم. بلکه خدا را شاکر و سپاسگزارم. پس خداوند، سرزمین کربلا را گرامی داشت و بر تواضع آن افزود و بواسطه امام حسین (علیه السلام) و یارانش از آن سرزمین تشکّر کرد.

سپس امامصادق (ع)فرمود

کسی که برای خدا فروتنی کند، حق تعالی او را بالا می برد و کسی که تکبّر کند، خداوند او را به زمبن می زند.

ترجمه کامل الزّیارات، ص 821