شکرانه حضور

زایش، زندگی،  بودن، مادر بودن و ...!

مانده ام حیران میان هستی خویش و خوشه چینی بارگاهش.نمی دانم با کدامین گفتار یا کدامین کردار می توان به نکویی سپاس گزار یگانه ای بود که ثنایش هم توفیق می طلبد...

هوای همیشه بهاری

آرامش در لحظه لحظه زندگی‌ام جریان  دارد...

گاهی وقتها بغضمان می گیرد،بغضی به سنگینی هوای شهر،به سنگینی غصه هایمان، به وسعت دلتنگیهایمان.

اشکهایمان بی بهانه می‌ریزد بهانه گریستنمان فاصله هاست،فاصله ای که از خودمان گرفته ایم آنوقت به دنبال شانه ای هستیم تا سر بر روی آن بگذاریم و همه‌ی دلتنگیهایمان را بباریم!

انتظار بهار

زمستان هر چه سخت‌تر بهار سرسبزتر

شاید ما آدم ها هم با کارهایمان همچون برف آخر زمستان مهمان ناخوانده‌ی زندگی خویشتنیم ظاهری شیک و تمیز اما درونی خشک و سرد! گاهی با خود می اندیشم کلمات شسته رفته‌ای را که در معاشرت با دیگران بر زبان میرانم را باور کنم یا دروغهایی را که برای پیشبرد اهدافم می بافم؟!