آرامش در لحظه لحظه زندگی‌ام جریان دارد...
گاهی وقتها بغضمان می گیرد،بغضی به سنگینی هوای شهر،به سنگینی غصه هایمان، به وسعت دلتنگیهایمان.
اشکهایمان بی بهانه می‌ریزد بهانه گریستنمان فاصله هاست،فاصله ای که از خودمان گرفته ایم آنوقت به دنبال شانه ای هستیم تا سر بر روی آن بگذاریم و همه‌ی دلتنگیهایمان را بباریم!
روزی در محضرتو عقده از دلهایمان می‌گشاییم!
ای عقده گشای دلهای مسلمین آیا می‌شود روزی در محضرتو عقده از دلهایمان بگشاییم.
ای که نسیم کویت شمیم و ینصرک الله نصرا عزیزا را به ارمغان می‌آورد و روان بی قراران را به آرزوی وصالت می‌نوازد.
یا بقیه الله اگرچه دستمان خالی از پیشکش به آستان مقدس شماست اما دلمان لبریز از شکوه‌ی زخمهایست که هر روز بر پیکر مجروح مسلمین روا می‌دارند...
مردانگی چقدر سخت شده؟!
از درب هتل خارج شدم تا خودم را به نماز جمعه برسونم و هم زیارت وداع با امام هشتم(ع) داشته باشم .دیدن گنبد حضرت دل را بی قرار و قدم ها رو لرزان و نگاه را معنی دار می‌کنه، چند قدمی تا سر در ورودی حرم فاصله داشتم که صدای پیرزنی با چادر خاکی و صورتی که حکایت از سالها زحمت و تلاش داشت منو نگه‌داشت...
آقا جان! ببخش که این روزها اونقدر خودمون رو درگیر کارهای دنیا کرده‌ایم که یادی از شما نمی‌کنیم و در گذر زمان گم شدیم و غافل از شما به خیال خام خودمون زندگی می‌کنیم وحال اینکه شما لحظه‌ای ما را از یاد نبرده اید. مگر خودتون نفرمودید که« انا غیر مهملین لمراعاتکم ، ولا ناسین لذکرکم »
ای سنگ صبور شیعیان
ای پیام آور روشنایی‌ها، ای که با میلادت خوبیها شکوفا می‌گردد، ای شهریار ملک ولایت تولدت مبارک.
من همیشه در اندیشه‌ام به دنبال کسی هستم که بتواند آشوب فرزندان آدم را فرونشاند، زیرا امروز دشنه‌ی ستم‌پیشگان روزگار سینه‌ی ستم‌دیدگان رنجیده را به سختی می‌آزارد.
دراین روز های سرد زمستانی دل ما نیز همچون آسمان بهانه می گیرد،دلتنگ می شود بغضش می گیرد،می بارد و گاه که حالی به او دست می دهدآفتابی می شود...
مرحوم حاج اسماعیل دولابی از علمای برجسته و از بزرگان اهل معرفت، درخصوص انتظار فرج تمثیل زیبائی دارند که نقل آن آموزنده است.
