استقلالی ها نخوانند!!!

شهر فاو تازه فتح شده بود و سربازان دشمن گروه گروه تسلیم می شدند. من و دوستم «علی ناهیدی» از یک هفته قبل از عملیات با هم حرف نمی زدیم. شاید علتش خیلی عجیب و غریب باشد. ما سر تیم های فوتبال استقلال و پرسپولیس دعوای مان شد! من استقلالی بودم و علی پرسپولیسی.

یک هفته قبل از عملیات، در سنگر طبق معمول داشتیم با هم کرکری می خواندیم و از تیم های مورد علاقه مان حمایت می کردیم که بحث*مان جدی شد. علی زد به پروین و یک نفس گفت:

ـ شیش، شیش، شیش تایی هاش!

منظور او از حرف، یادآوری بازی ای بود که پرسپولیس شش تا گل به استقلال زده بود. من هم کم آوردم و به مربیان پرسپولیس بد و بیراه گفتم. بعد هم قهر کردیم و سرسنگین شدیم.

حالا دلم پیش علی مانده بود. از شب قبل و پس از شروع عملیات، دیگر علی را ندیده بودم. دلم هزار راه رفته بود. هی فکر می*کردم نکند علی شهید یا اسیر شده باشد و نکند بدجوری مجروح شده باشد. ای خدا، اگر چیزیش شده باشد، من جواب ننه باباش را چی بدهم

دیگر داشتم رسماً گریه می کردم که یک هو دیدم بچه ها می خندند و هیاهو می کنند. از سنگر آمدم بیرون و اشک*هایم را پاک کردم. یک هو شنیدم عده ای با لهجه فارسی دار شعار می*دهند که:
پرسپولیس هورا، استقلال سوراخ!

سرم را چرخاندم به طرف صدا. باورم نمی شد. ده ها اسیر عراقی، پابرهنه و شعارگویان به طرف مان می آمدند. پیشاپیش آنان، علی سوار شانه های یک درجه دار سبیل کلفت عراقی بود و یک پرچم سرخ را تکان می داد و عراقی ها هم با دستور او شعار می دادند:

پرسپولیس هورا، استقلال سوراخ!

باور کنید بار اول و آخر در عمرم بود که به این شعار، حسابی از ته دل خندیدم و شاد شدم.
دویدم به استقبال. علی با دیدن من از قلمدوش درجه دار عراقی پرید پایین و بغلم کرد. تندتند صورتش را بوسیدم. علی هم صورتم را بوسید و خنده کنان گفت: می بینی اکبر، حتی عراقی ها هم طرفدار پرسپولیس هستند!
هر دو غش غش خندیدیم. عراقی ها که نمی دانستند دارند چه شعاری می دهند، با ترس و لرز همچنان فریاد می زدند: پرسپولیس هورا، استقلال سوراخ!

با تشکر از آقای محمد چشمی