آرامش در لحظه لحظه زندگی‌ام جریان دارد...
گاهی وقتها بغضمان می گیرد،بغضی به سنگینی هوای شهر،به سنگینی غصه هایمان، به وسعت دلتنگیهایمان.
اشکهایمان بی بهانه می‌ریزد بهانه گریستنمان فاصله هاست،فاصله ای که از خودمان گرفته ایم آنوقت به دنبال شانه ای هستیم تا سر بر روی آن بگذاریم و همه‌ی دلتنگیهایمان را بباریم!
روزی در محضرتو عقده از دلهایمان می‌گشاییم!
ای عقده گشای دلهای مسلمین آیا می‌شود روزی در محضرتو عقده از دلهایمان بگشاییم.
ای که نسیم کویت شمیم و ینصرک الله نصرا عزیزا را به ارمغان می‌آورد و روان بی قراران را به آرزوی وصالت می‌نوازد.
یا بقیه الله اگرچه دستمان خالی از پیشکش به آستان مقدس شماست اما دلمان لبریز از شکوه‌ی زخمهایست که هر روز بر پیکر مجروح مسلمین روا می‌دارند...
بیا صیقل جان و روح ما باش!
انتظار تفسیر شایستگی حضور توست اما خوب تعریف نشد، ما خوب تعریف نکردیم . انتظار فرسایش زندگی ماست.
ما سراسیمه وصال تو نشدیم. ما نشستن به هوای تو را راه چاره دانستیم. ما نشستیم و نشستیم فقط دعا کردیم. دعا از سر دل شکستگی، از سر یأس برای فرج در کار خودمان، نه برای آمدنت! نه برای حضورت!!!
